I Noreg har vi klart å ta vare på gamle tekstar heilt tilbake til norrøn tid, men det er ikkje så mange bevarte tekstar frå den samiske litteraturen. Før 1900-talet var det ikkje så mange samiske forfattarar. Kvifor er det slik, trur du?

Som mange andre samar på den tida, opplevde Paulus Utsi urettferdig behandling frå norske styresmakter. Han var reinsame, og den gang var  det vanleg at reinsamene tendre bustad etter årstidene for å gi reinflokkane gode beiteområde.

Som barn budde Utsi og familien hans i Noreg om sommaren og i nærleiken av grensa til Sverige og Finland om vinteren.

Då Utsi blei vaksen, budde han ved Luleelva, og han opplevde at svenske styresmakter bygde store vassmagasin i Lulevassdraget. Dette førte til at han blei tvinga til å flytte fleire gonger.

Det var vondt og vanskeleg for Utsi og familien hans å sjå korleis styresmaktene utnytta naturen og tok beitelandet som samane trong for å oppretthalde reindrifta.

Paulus Utsi lever ikkje lenger, men det gjer litteraturen hans! Tekstane hans fortel om korleis samane elskar naturen rundt seg. Dei er stolte, men også triste fordi dei ikkje kan leve på same måten som før.

Utsi beskriv korleis urbefolkninga har kjempa mot norske og svenske styresmakter. Han skriv om sorga dei kjende då dei mista så mykje, maktelausa når det blir tatt avgjerder som var til skade for deira måte å leve på, og saknet etter det landet som ein gong var deira eige.