Ein dag kom to ukjende menn til landsbyen min. Mennene sa dei visste om jobbar til jenter i eit anna land. Ein av dei fortalde bestefaren min at om han lét meg reise, ville eg komme tilbake med pengar så bestefar kunne operere føtene sine. Eg og tre andre unge jenter i landsbyen sa ja til å bli med til utlandet, den yngste var femten år.

Mennene ordna pass til alle, og ein dag kom dei og henta oss med bil. Eg kjenner meg dum fordi eg vart med dei, men alle i landsbyen trudde mennene ville oss vel. I begynnelsen var dei snille, og vi fekk det vi trong og ønskte oss. Vi reiste lenge, dag og natt.

Ein dag vart mennene heilt annleis. Dei gav oss tablettar som gjorde oss sløve, og vi klarte ikkje å gjere motstand då mennene valdtok oss. Ei av jentene vart hysterisk, og ville berre heim. Mennene drap henne. Sånn ville det gå med den som protesterte, sa dei.»

Historia om «Eva» er dessverre ikkje unik. Det er millionar av barn og ungdom som opplever det same. 

Teksten er henta frå kvinnehistorie.no

Dei som kjem til Noreg, er ofte utanlandske statsborgarar i ein sårbar situasjon. Ofte på grunn av fattigdom og krig i heimlandet. Mange lèt vere å ta kontakt med politiet. Det kan vere av frykt for å bli hardt straffa av dei som held dei fanga. Kan du tenkje deg andre grunnar til at dei ikkje kontaktar politiet?

Alle som deltek i menneskehandel på ein eller annan måte, gjer noko kriminelt. Det gjeld både dei som kidnappar personar, fraktar dei bort, gøymer dei eller kjøper dei. Den som driv med menneskehandel, kan få svært streng straff.

Norske styresmakter deltek i det internasjonale arbeidet for å kjempe mot menneskehandel. Regjeringa jobbar for å førebyggje menneskehandel, leite opp offer og straffe menneskehandlarar. Det skal òg bli lettare og tryggare for offera å kontakte politiet.